شاعريء جي زبان؛ اڙي شهر جانان. (حليم باغي)

حليم باغي

اڙي    شهرِ   جانان،    ڪي تو کي سنڀارون

ته  شاعر   جون   گذريون، هتي پنج بهارون

هي   جوڌن      جي    سينن  جا  فراخ رستا

هي      يوڪلپٽس جون نه کٽندڙ قطارون

هي     تنهن جي   گلين ۾،  اسان جا حوالا

هي تنهنجي پٽن تي اسان جون پچارون

هتي ٻن دلين جي به ڌڙڪن هئي گونجي

هيون جل پريءَ ڪنهن جھڪايون نهارون

اڃان  ڪجھه      نه    بدليو  آهي     اڙي   دل

تصور      ۾   اڀرن   ٿيون   ساڳيون پڪارون

هي وک وک تي منهنجيءَ پياريءِ جا پاڇا

۽ دڳ دڳ تي آنچل سندس جون اُڏارون

اٿلندڙ اکين ۾ ڪنهن چاهت جي پوڄا

۽ پنبڻين ۾ اٽڪيل ڪي سجدا سپارون

۽ هن جي هلڻ ۾ هئي سارنگ جي رم جھم

کلڻ     ۾ ته     ميران جي سرندي جون تارون

ڇڙيون      ۽ اسان کي ڪري ويون ويراڳي

او بلما!    ڪنهيا! ڪي اٻلا جيون سارون

اڃان    ڀي    ته      ساڳي     ئي      آ فارميسي

سپر  هاءِ  وي  لڳ  هو    پيليون      ديوارون

صبح  پهريان  ڪرڻا  جھٽ ي سنڌالاجي

هوائن  ۾   مهڪن   گلابن     جون     ڏارون

اُتر     واءُ        آڻي    ٿو   گينڊي     تي  جوڀن

ڪري      ماڪ   ڏاڙهون    پنن  تي پسارون

چڪائي       وجھن  چاڪ  ٿا   سارا   مارڳ

وري ڪنهن لنگهه تان سڏن هن جون سارون

نه  مٽجي  سگھيون سي ته دل جي پٽيءَ تان

ڪنهن شرميليءَ وينگس جون چُڪندڙ نهارون

نه  ڀلجي  سگهيس  هن  جي    گونگي   ڪلپنا

نه  وسري    سگھيس  هن  جيءَ اک جون الارون

تصور       ۾       اڀري    اچن  ٿا      سي       ڏينهڙا

جڏهن     هن جي     چوٽيءَ مان ڦٽيون به ڌارون

نه   اُڪليل        محبت   جا      رنگين      جذبا

نه سليل تنهن چاهت جون ڳجهيون ميارون

اڃان    ڀي      ته   هردو  اسان  جو     ڇِلن ٿيون

نه    پوري    ٿيل     پيار    جون    سي پچارون

سو     اڙي    شهر   دلدار،   تنهن جي   دڳن تي

ڪا    سفيد   ڪپڙن   سان  ايندي ته هوندي

۽    هوءَ     اپسرائن     جي    ٽولي    جي   راڻي

ڏسي     تو کي      اداس    ٿيندي    ته   هوندي