شاعريء جي زبان ؛ انسان هزارين مان نه رُڳو،

بي موت مُئا، تو لاءِ ڪُٺا، انسان هزارين مان نه رُڳو،

هن دنيا ۾ اي ديسَ ! هيَا، نادان هزارين مان نه رُڳو.

جي راهِ اجل ڪَنهن ورتي آ، هن ڀُونءِ ڪئي ٻي ڀَرتي آ،

هيءَ ڌرتي توکي پَرتي آ، مهمان هزارين مان نه رُڳو.

اَک ساري رات نه جَهپڪي آ، ۽ شبنم شبنم ٽپڪي آ،

جي باک گهري ٿي، بَکُ ته اِي زندان ! هزارين مان رُڳو.

ٿو ساري ڪو به نه سڃ مُئا، هُو رڃ_مُئا جي اُڃ _مئا،

ڇا پاپي پرکي پُڃَ_ مُئا، ارمان هزارين مان نه رُڳو.

ڇو چنڊَ اسان کي رات ٺَري، ڏي چانڊوڪيءَ جو زهرُ ڀري؟

آ ڪيڏو پويون پَهرُ پَري! حِيران هزارين مان نه رُڳو.

هي دَور ” اياز“ گذرڻو آ ، ۽ پنهنجو وارو ورڻو آ،

ڪو ٻَارڻ نِيٺ ته ٻرڻو آ ، امڪان هزارين مان نه رُڳو.ا