لـطـيـــــف ؒ جـــــــي لات ؛ اَڄُ پڻ وايُون ڪَنِ،وَڻِجارا وَڃڻَ جُون

اَڄُ پڻ   وايُون ڪَنِ،    وَڻِجارا      وَڃڻَ جُون؛
هَلڻَ   هارا      سُپِرِين،         رُئان  تان نه رَهَنِ؛
آئُون جَھـلِيندِي ڪيترو؟ آيَلِ! سامُونڊين؛
پَڳَههَ   ڇوڙي  جَنِ، وِڌا     ٻيڙا  ٻارِ     ۾.

اڄ ڪلهه وڻجارن کي پرديس وڃڻ جي پچار لڳي پيئي آهي،منهن جي روئڻ سان ويندڙ نٿا رڪجن.اي امڙ! آئون انهن کي ڪيترو وڃڻ کان روڪي سگھنديس؟جن  پڳهه کولي ٻيڙيون پاڻيء ۾ ڇڏي ڏنيون آهن!