بيان،مونجھارا ۽ لڏندڙ نظام!

شفيق الرحمان شاڪر

تازو ڪجهه اهڙا بيان نظر مان گذريا آهن جن جو منهن پير سمجهه ڻ نٿو اچي.مثال عوامي مسلم ليگ جي اڳواڻ ۽ پي ٽي آئي جي اتحادي شيخ رشيد جو چوڻ آهي ته ”مولوين سان ڊيل ٿي چڪي آهي.“ مولوين مان مراد ته پڪ سان مولانا فضل الرحمان ئي آهي جيڪو پنهنجا سمورا سياسي هٿيار سڌا ڪري 27 آڪٽوبر تي عمران حڪومت جي خلاف ميدان ۾ لهي رهيو آهي.هاڻي سمجھه ۾ اهو نٿو اچي ته جيڪر مولانا سان ڊيل ٿي چڪي آهي ته اها ڊيل ڪنهن ڪئي آهي،عمران خان ته مولانا جو نالو ٻڌڻ لاء به تيار ناهي . پوء ظاهر آهي ته شيخ رشيد جو اشارو انهن طاقتور غير سياسي ڌرين طرف ئي ٿي سگھي ٿو جيڪي هر سياسي ڌرڻي پويان پنهنجو ”خاص“ ڪردار ادا ڪنديون رهيون آهن.پوري مخالف ڌر هن وقت تائين ان ڳالهه تي متفق آهي ته جيڪر عمران خان کي مائينس ڪري ڪو ٻيو وزير اعظم سندس ئي پارٽيء مان آندو وڃي ته اهي حڪومت سان تعاون ڪندا.اهو فارمولا جيڪو ڪيتري عرصي کان غور هيٺ هو سو اڃا تائين اتي ئي موجود آهي ۽ انهيء تي اڄ به سنجيدگيء سان غور ڪيو پيو وڃي.ان جو مطلب اهو ٿيو ته مولانا فضل الرحمان کي به ان نڪتي تي رضامند ڪيو پيو وڃي يا شيخ رشيد جي اشاري موجب کيس راضي ڪيو ويو آهي.ان کان سواء شيخ رشيد جي ان بيان جو ٻيو ڪهڙو مطلب ورتو وڃي،سمجهه کان ٻاهر آهي.ٻئي طرف پي ٽي آئي حڪومت جي گھرو وفاقي وزير اعجاز شاه بيان ڏنو آهي ته” قومي اسيمبليء جي ٻن ميمبرن ۽ ٻن سينيٽرن نواز شريف کي جيل تائين پهچايو.سندس چوڻ مطابق جيڪڏهن نواز شريف انهن ميمبرن ۽ سينيٽرن جي ڳالهين تي نه هلي ها ته هو چوٿون دفعو به وزير اعظم بڻجي وڃي ها. “ ان بيان جو ڪهڙو مطلب وٺجي،اهو ته نواز شريف خلاف ڪرپشن جا سمورا ڪيس سڀ دوکو آهن، اصل مسئلو اهو آهي جو نواز شريف اصل واڳ ڌڻين جون ڪجهه ڳالهيون نه مڃيون جنهن ڪري کيس نه رڳو وزارت عظميٰ کان محروم ٿيڻو پيو پر کيس جيل به ڀوڳڻو پيو.جيڪر گھرو وزير جي اها ڳالهه درست تسليم ڪجي ته پوء چئبو ته ڪرپشن ڪيسن ۽ سمورين عدالتي ڪاروائين جي باري ۾ ميان نواز شريف جو موقف بلڪل درست آهي ته کيس مزاحمت ڪرڻ جي سزا ڏني پيئي وڃي. هوڏانهن نيب چيئرمين جسٽس رٽائرڊ جاويد اقبال جو هڪ نئون تازو بيان آيو آهي ته جيڪر نيب کي سمورا اختيار استعمال ڪرڻ جي اجازت ڏني وڃي ته هو ڪجهه ئي ڏينهن اندر ٻاهرين ملڪن ۾ گڏ ڪيل ڪرپشن وارو پئسو واپس پاڪستان آڻي سگھي ٿو.اهو بيان به ڏاڍو عجيب آهي.نيب چيئرمين کي اهو به ٻڌائڻ گھرجي ته اها ڪهڙي طاقت آهي جيڪا سندس اختيارن کي ڪنٽرول ڪري رهي آهي يا کيس سندس قانوني ۽ آئيني اختيار استعمال ڪرڻ کان روڪي رهي آهي؟اهو به ٻڌائڻ گھرجي ته ٻاهرين ملڪن ۾ ڪيترو ڪرپشن وارو پئسو موجود آهي،ڪنهنجو آهي ۽ ڪٿي ڪٿي آهي؟ ڇو ته پي ٽي آئي جي اڳوڻي وزير خزانه اسد عمر جي چوڻ مطابق اهڙو پئسو ته ٻاهر موجود ئي ناهي.سمجهه ۾ نٿو اچي ته اهڙا عجيب ۽ غريب بيان ڏيئي اهي صاحب عوام کي منجھائڻ گھرن ٿا،عوام جي ڦٽن تي لوڻ ٻرڪڻ گھرن ٿا يا پنهنجي دانشمندي ۽ ڏاهپ دنيا جي سامهون ظاهر ڪرڻ گھرن ٿا. ناڻي واري وفاقي سيڪريٽري  يونس ڌاگا جي ٽن سالن جي رهيل نوڪري پوري ڪرڻ بدران رٽائر ٿيڻ،ڊاڪٽر مليحا لوڌيء کي سندس عهدي کان الڳ ڪرڻ ۽ ايماندار ڊي جي ايف آئي بشير ميمڻ کي زوريء ڊگھي موڪل تي  گھر موڪلڻ وارن معاملن حڪومت جي برداشت،سهپ، انصاف پسندي ۽ ميرٽ جي پت وائکي ڪري ڇڏي آهي. هڪ اهڙي حڪومت جنهن جي پنهنجي چوڻ مطابق اسٽيبلشمينٽ کان ويندي فوجي قيادت ساڻن هڪ ئي پيج تي بيٺل آهي ۽ ملڪي ادارا به ساڻن هر قسم جو تعاون ڪري رهيا آهن،ان جي باوجود جيڪر ڏينهون ڏينهن معيشت جي صورتحال خراب ۽ گورنس جو مسئلو سنگين کان سنگين بڻجندو ٿو وڃي ته پوء ان کان سواء ٻيو ڇا ٿو چئي سگھجي ته حڪومت ڪندڙن ۾ حڪومت هلائڻ لاء ذري جو به ڏانء ۽ ٽڪي جي به صلاحيت موجود ئي ڪانهي.پنهنجي ان نااهليء کي لڪائڻ ۽ پشيمانيء کان بچڻ لاء هاڻي حڪومت ڪريل هٿڪنڊن تي به لهندي نظر اچي رهي آهي.ان ئي سلسلي ۾ ميڊيا تي پابنديون لڳائڻ جي ڳالهه ڪئي پيئي وڃي.اندروني طور تي پي ٽي آئي حڪومت جنهن گروپ بندي،افراتفري ۽ ڀڃ ڊاهه جو شڪار آهي ان جا شاهڪار اسان کي روزانو ڏسڻ لاء ملن ٿا.ستم ته اهو جو عمران خان اڄ تائين پنهنجو هڪڙو وعدو به پورو نه ڪري سگھيو آهي.مهنگائيء جي جن کي قابو ڪرڻ ۾ حڪومت جنهن حد تائين ناڪام ٿي آهي ان گذريل سمورين حڪومتن جي نااهلين جا ريڪارڊ ٽوڙي ڇڏيا آهن.چيو ته اهو پيو وڃي ته حڪومت کي مولانا جي ڌرڻي مان ڪو خطرو ناهي پر سچ اهو آهي ته حڪومت ان معاملي ۾ گھڻي ڊنل نظر اچي ٿي.اهو ئي سبب آهي جو ان ڌرڻي کي منهن ڏيڻ لاء هاڻي کان ئي منصوبه بندي ڪئي پيئي وڃي.اهو به معلوم ٿيو آهي ته سندن لڳايل ماضيء جي ڌرڻن کي ميڊيا تي ڪوريج ڏيڻ تي ميڊيا جو شڪريو ادا ڪندڙ  حڪمران هاڻي مولانا جي ڌرڻي جو مڪمل بليڪ آئوٽ ڪرڻ لاء ميڊيا کي پابند بنائڻ جو فيصلو ڪري رهيا آهن.ڪارڪنن جون گرفتاريون به غور هيٺ آهن ۽ رياستي طاقت جي استعمال  جا به مشورا ڏنا پيا وڃن.جيڪر اوهان جي ڪارڪردگي بهتر آهي ۽ عوام اوهان مان خوش آهي ته پوء ڪنهن مخالف ڌرڻي کان ايترو ڊڄڻ جي ڪهڙي ضرورت آهي؟ جمهوريت ۾ هر ڪنهنجو اهو بنيادي حق آهي.جيستائين ڪو امن ۽ امان جو مسئلو پيدا نٿو ڪري اوهين ان کي ان حق کان ڪيئن ٿا محروم ڪري سگھو؟پر هن ملڪ ۾ ڪو جڏهن حڪومت کان ٻاهر هوندو آهي ته کيس اهي آئيني ۽ قانوني حق بر زبان ياد هوندا آهن پر جڏهن اها ڌر پاڻ حڪومت ۾ ايندي آهي ته کيس هر طرف سماج دشمن،غدار ۽ دهشتگرد ئي نظر ايندا آهن. مخالف ڌر هجي يا حڪومت اهي سڀ جا سڀ بريء طرح ناڪام ٿي چڪا آهن ۽ عوام انهن مان گھڻو مايوس ٿي چڪو آهي.اهي هاڻي ڇا به ڪن پر هي فرسوده ۽ مدي خارج بد معاشيا وارو نظام آخري هڏڪيون کائي رهيو آهي،سياسي سڪرات جي حالت آهي.اهي سڀ ان نظام کي بچائڻ لاء ننهن چوٽيء جو زور لڳائي رهيا آهن پر لڳي ٿو ته  اهو نظام وڏي ڌماڪي سان ڪرڻ جو وقت ويجھو ايندو ٿو وڃي.جڏهن نظام جي ڪرڻ جي ڳالهه ڪجي ٿي ته ان مان مراد رڳو حڪومت ناهي بلڪه سسٽم جو اهو پورو ڍانچو آهي جيڪو ٻاهتر سال گذرڻ باوجود به عوام کي بکن،بيماري،بد حالي ۽ جهالت جي ڌٻڻ مان ٻاهر نه ڪڍي سگھيو آهي ۽  ان نظام جو ايندڙ هر لمحو انهن دردن،ڏکن،آزارن،ايذائن ۽ اذيتن ۾ لاڳيتو واڌارو ڪندو ٿو وڃي.اهو نظام ضرور ڪرندو جنهنجو آواز پري پري تائين ٻڌڻ ۾ ايندو. ڪو بچائي سگھي ٿو ته ان نظام کي بچائي ڏيکاري!

(روزاني هلاڪ پاڪستان)